یک هنر ... یک معجزه

امروز صبح تلویزیون رو روشن کردم ... داستان قشنگی می گفت از مردی در غاری زندگی می کرد و معجزه می کرد ، مردم از همه دنیا میومدن پیشش ، تمام دردهاشون رو می گفتن و با بعد از لبخندی که می زد با آرامشی شگفت انگیز از غار خارج می شدن ... حقیقت اینه که همه ما می تونیم معجزه گر باشیم ... مرد کار خاصی نمی کرد ولی کارش واقعاً خاص بود ! او گوش می کرد ... فقط همین ... حقیقت اینه که گوش دادن هنریه که اکثر ما فراموشش کردیم و از معجزه اش هم بی بهره ایم . امروز دقت کنید : تمام گفتگوهای ما تبدیل به یک جنگ آرام شده ، همه سعی می کنیم وسط حرف همدیگه نظراتمون رو تحمیل کنیم ، سعی می کنیم طرف مقابل رو قبل از اینکه حرفش تموم بشه توجیه کنیم که ما درست می گیم ... فراموش نکنیم گاهی اطرافیانمون فقط نیاز دارن که حرف بزنن ... فقط همین ! نیاز دارن که خالی بشن ! نیاز دارن که حرف و افکارشون رو علیرغم اینکه خودشون هم بدونن اشتباه یا احمقانه است ابراز کنن و خالی بشن ... من دارم تمرین می کنم و معجزه ها دیدم ... بیاید امروز رو تمرین کنید ... امروز اجازه می دم طرف مقابلم تمام حرفهاش رو بزنه ... بین حرفاش نمی پرم ... می ذارم خالی خالی بشه ... بعد اگه لازم بود توضیح می دم ... اگه لازم بود تجربه خودم رو می گم ... نمی خوام کسی رو تغییر بدم ... نمی خوام نظرم رو تحمیل کنم ... می خوام صبور بودن رو تمرین کنم .