دل نوشته

در حسرت و جستجو و پر از بگو مگو و  گفتگو ... ناشاد و با کوله باری از گله و شکایت.... به دنبال راه می گشتم ... به دنبال یار می گشتم ... چقدر زیاد می گفتم و چقدر کم می شنیدم ... زمانش رسید ... لحظه ی خستگی ... لحظه ی عجز ... لحظه ی اقرار به ناتوانی ... دیگر نگشتم ، ناشاد نبودم –حتی از ناشادی هم خسته شده بودم – دست از گله برداشتم ... و سکوت کردم ... آرام گرفتم ... فقط تماشا کردم ... او در کنارم بود... و من در تاریکی به دنبالش می گشتم ، راه همین جا ، درست زیر پای من  بود و من آواره ی پیدا کردنش ... راه پیدا بود ، یار پیدا بود و سکوتم آواز شد ... فریاد شد ... یار من یافتنی نبود ... دریافتنی بود ...