دل نوشته 2

چقدر دوست داشتم دنیام گفتنی بود ... هدیه کردنی بود ... تقسیم کردنی بود ... ولی فقط مسیره که میشه با تو سهیم شد ... عشقه که می شه بهت هدیه داد و تجربه ی راه رفته است که می شه گفت ... همه چیز به خودت بستگی داره ... مسیری که طی می کنم  فقط رفتنیه ، نه گفتنی ... هدایایی که دریافت می کنی رو فقط خودت می تونی باز کنی !  اینجا همه چیز طی یک فرآیند اتفاق میافته ... هیچ چیزی رو یه هو بدست نمی آری ... مفهوم زمان اینجا فرق می کنه ... ولی وقتی به دست آوری می فهمی که ارزش رفتن رو داشت .... ارزش صبر کردن رو داشت ... ارزش غرغر نکردن  رو داشت ... ارزش سپردن رو داشت ... امروز که اینجام فقط 19 ماه زمینیه که دارم حرکت می کنم و قدر 31 سال زندگی ام هدیه گرفتم ، لذت بردم و آروم شدم ... اینجا که هستم اول راهه ولی پر از لذته ... پر از عشقه ... پر از شوره ... پر از شعوره ... پر از هدیه ای به اسم "آگاهی "ه ... ولی هر کدوم از اینها که گفتم اینجا فقط کلمه است ... زمانی فکر می کردم کسایی که وارد مسیر میشن قراره دست از دنیا و لذتهاش بکشن ... امروز تو مسیرم و دارم دنیا رو با کلی لذتهای جدید تجربه می کنم ... کلی موفقیت جدید ... روابط زیبا ... آرامش ... فکر می کردم پیمودن راه با درد همراهه ... امروز خیلی از دردهای بی ارزشم رو گرفتن و به جاش گاه دردهایی شیرین نصیبم شد که ارزش جنگیدن رو داره ... دردهایی که با احساس رضایت همراهه .... فکر می کردم راه عشق رو ازم می گیره ... منی که همیشه عاشق عشق بودم ... ولی به من عشقی داد که گفتنی نیست ... خود خود عشق رو ... بسیار بزرگ ... بسیار زنده ... فکر می کردم بار سنگینی قراره رو دوشم بذارن ... قراره کلی کار انجام بدم ... امروز بار سنگینی رو از رو دوشم برداشتن ! باری که سالها حمل می کردم ... جالب اینجا بود که انجام ندادنی ها خیلی بیشتر از انجام دادنی ها بود ... و امروز جات کنارم خالیه ...