دنیا

روزهایی هست که اونقدر غرق دنیا می شم که "خودم" رو یادم میره ... مسیرم رو ... مثل بچه ی بازیگوشی که غرق در یه اسباب بازی های جدید میشه از خودم دووووووووور میشم ... و تو اون روزها وقتی میام سروقت وبلاگ تازه یادم میافته "من"ی هم بود که مسیری رو دنبال می کرد ... گاهی یادم میره تو این دنیا برای کاری اومدم ... یادم میره ... دیگه یاد گرفتم خودم رو سرزنش نکنم ... علی الحساب من یکی از اهالی زمین - این بازیچه ی بزرگ - م ، نیازهایی زمینی ، مشغولیت های زمینی ... اما دیگه گم نمی شم ، دیگه خودم رو به فراموشی نمی زنم ، دیگه بازی رو جدی نمی گیرم ... این خودش با ارزشه . قشنگی اش اینه که فراموشی های من طولی نمی کشه - چون می دونم خیلی ها اطرافم هستن که در کودکی فراموش می کنن و تا مرگ یادشون نمیاد که تو این دنیا برای کاری اومدن -  ، خودم رو درش غرق نمی کنم ... زندگی هنوز قشنگه ... خدای مهربونم هنوز دست گرمش رو شونه هامه و داره به بچه ی بازیگوشش نگاه می کنه .