نارضایتی

خیلی از  ما در اکثر مواقع در حالی به سر می بریم که احساس نارضایتی داریم ... نارضایتی از خودمون ، اطرافیانمون ، شرایطمون ،  آب و هوا ، جامعه ، زندگی و ... ولی چرا ؟! این احساس نارضایتی از کجا میاد ؟ تجربه من بهم میگه هر وقت که پذیرش نداشته باشم یعنی در حال نارضایتی هستم ! هر وقت دنیای بیرون رو همونطور که هست نپذیرم و دائم به فکر تغییر همه چیز و همه کس باشم (چون عموما زورم به خیلی چیزها نمی رسه که تغییرشون بدم ) ناراضی ام ! هر وقت احساس کنم خدا دستش بنده و من باید نقش خدا رو بازی کنم  ولی زورم به بنده ها و دنیاش نمی رسه ناراضی ام ... یه وقتایی هم هست که خودم رو اونطور که هستم نپذیرفتم ... اصطلاحا فروتنی ندارم ... وقتایی که خودم رو دوست ندارم ... اون موقع هم هست که انواع نارضایتی به سراغم میاد ... چرا من قشنگ تر نیستم ، چرا عصبانی شدم ، چرا هیشکی منو دوس نداره ، چرا صدام مث شادمهر نیست ، چرا چشمای سیبل کن رو ندارم ، چرا رقص مایکل رو ندارم ، چرا پول بیل گیتس رو ندارم ... و نارضایتی نارضایتی نارضایتی ... راه حل اینه که چشمامو باز کنم ... من همینم که هستم ... می تونم تلاش کنم و بهتر بشم ، می تونم موفق ، شاد و خوشبخت بشم ولی الان در این لحظه من همینم که هستم ! دنیا هم همینه که هست ... مردم رو با خوبی ها و بدیهاشون می پذیرم ... شاید روزی عوض بشن ... شاید روزی بهتر بشن ... شاید روزی بتونم رو همشون تأثیر بذارم ... ولی امروز و الان دنیا همینه که ست ... با پذیرفتن درون و بیرونم به همون صورت که هست ناگهان یه آرامش رو احساس می کنم ... می تونم دنیای واقعی رو ببینم بدون اینکه دنبال دنیای خیالیم باشم ... می تونم از الانم لذت ببرم به جای اینکه به فکر اینده ای باشم که قراره اونطور بشه که من می خوام . حالا وقتشه خودمو دوست داشتم باشم ... حتی می تونم عاشق خودم بشم ... همه ی اینها رو نوشتم چون هفته ی گذشته با هدیه دادن چند تا کادو کوچیک به خودم دیدم که چقدر این هفته احساسای خوبی رو دارم تجربه می کنم ... دیدم خودم رو چقدر بیشتر دوست دارم ... به این نتیجه رسیدم که باید با خودم بیشتر رفاقت کنم ... باید به خودم بیشتر هدیه بدم ... باید با خودم مهربونتر باشم ... باید از خودم راضی باشم .