برگشتم

انگار این وبلاگ هم شده بخشی از مسیر شخصی من برای آرامش ... بهم هویتی میده که دوستش دارم ... تصمیمم رو گرفتم ، می نویسم ، چون اگه خدا بخواد ، حتما یه روزی به درد یک نفر می خوره و اگه نخواد ... اونوقت من کاری رو که بهم حس خوبی داده انجام دادم . این روزها حال و هوای جدید ، انگیزه های جدید ، چالش های جدید ، جنگهای جدید با صدا ... و هر چالش منو پخته تر می کنه ... آرامش هدیه ی هر سختیه که ازش عبور می کنم ... دریای آروم ناخدای قهرمان نمی سازه ...   این مدت که نبودم با خدای خوبم ماجراها داشتم ... چقدر مهربونتر از اونی بود که تصور می کردم ... چقدر بخشندست ... دوسش دارم ...