شعری از مولانا

این شعر مولانا حالم رو دگرگون می کنه ... دوست دارم منم به این روشنیده ها بپیوندم ... هله هُشدار که در شهر دو سه طرّارند که بتدبیر کُلاه از سر مَه بردارند دو سه رندند که هشیار دل و سرمَستند که فلک را بیکی عربده در چرخ آرند سر دهانند که تا سر ندهی سر ندهند ساقیانند که انگور نمی افشارند یار آن صورت غیبند که جان طالب اوست همچو چشم خوش او خیره کُش و بیمارند صورتی اند ولی دشمن صورتها اند در جهانند ولی از دو جهان بیزارند همچو شیران بدرانند و بلب می خندند دشمن همدگرند و بحقیقت یارند خر فروشانه یکی با دگری در جنگند لیک چون وانگری متفق و یک کارند پیش تو نیک سُرایند و ز پس بد گویند آشکارا چو گُلند و به نهان چون خارند همچو خورشید همه روز نظر می بخشند مثل ماه و ستاره همه شب سیارند گر بکف خار بگیرند زر سرخ شود روز گندم دِروند ار چه بشب جو کارند دلبرانند که دل بر ندهد بی برشان سرورانند که بیرون ز سر و دستارند شکرانند که در معده نگردند تُرُش شاکرانند و از آن یار چه برخوردارند مردمی کن برو از خدمتشان مردم شو زانکه این مردم دیگر همه مردم خوارند بس کن و بیش مگو گر چه دهان پر سخنست زانکه این حرف و دم و قافیه هم اغیارند