شکرگزاری

نزدیک شدن بهار حس جدیدی رو در من زنده کرده ... حس تغییر ... نگاهی که به زندگیم می کنم ، داشته هایی که دارم ، خیلی بیشتر از نداشته هاست ... می بینم وقتی که تونستم همه چیز رو طی سه سال و نیم اینقدر متحول کنم ، چند تا عادت قدیمی چیزی نیست که منو زمین گیر کنه ... مطمئنم این بهار ... یه بهار دیگست توی زندگیم (از کرامات شیخ ما اینست ... )  دیروز راستی به چیز جالبی بر خوردم ... اکثر دوستای تازه واردمون که دارن موفقیت ، آرامش و لذت از زندگی سالم رو تجربه می کنن ترسی توی وجودشونه که مبادا موقتی باشه ... ترس از گفتنش دارن ... یادمه روزای اول کسی حالم رو می پرسید می گفتم "فعلا خوبم " ، "امروز خوبم " ... و حتی جرأت نمی کردم درباره ی زیبایی های زندگیم بگم ، مبادا که خودم رو چشم بزنم ، یا پیش دیگران ضایع بشم (اگه فرداش رو قشنگ نگذروندم ) ... اما امروز چیز مهمی رو که درک کردم بهتون می گم : زندگی نرمال ما " آرامش ، موفقیت و شادی " دائمیه ... خوب نبودن ، سرحال نبودن چیزیه  که غیر طبیعیه ... حتی اگه یک عمر غیر طبیعی زندگی کردیم امروز حقمونه که زندگی طبیعی داشته باشیم ... لیاقت ما همیشه شاد بودن ، همیشه موفق بودن و خوب بودنه ... خدا کمتر از این رو برامون نمی خواد ... خواست خدا همیشه اینه که ما عالی باشیم ... نه "فعلا عالی باشیم " ... "همیشه " ... و اگه غیر از این اتفاق بیافته چیزی موقتیه - و حاصل عملکرد خودمون - پس ما درستش می کنیم ... ما خودمون رو چشم نمی زنیم ... گفتن اینکه امروز عالی ام و قراره هر روز عالی باشم ... نوعی شکر گزاریه ...