هنر گوش دادن و اثر معجزه بخشش .

تجربه ای در مورد برخورد با دوستانی دارم که با باری از مشکلات و استرس به طرفم میان و می خوان آروم بشن ... (و این تجربه از اونجا اومده که خودم با باااااری از مشکلات و استرس به طرف دوستانم رفتم تا آروم بشم ) توی این سالها یک چیز رو خوب فهمیدم ، 99 درصد ما فقط نیاز داریم در مورد مشکلمون صحبت کنیم و فقط باید حرف بزنیم ...  راه حل ها رو می دونیم ... اما تا وقتی مشکل رو بازگو نکنیم انگار راه حلها برامون قفلن ! پس در 99 درصد موارد  فقط گوش می دم ... و تجربه ی من نشون داده در بدترین شرایط حداکثر 20 دقیقه صحبت کردن مدااااااام طرف مقابلم رو به آرامش رسونده و لحظه ای رسیده که هیچ حرف دیگه ای نداره که بزنه ... قسمت قشنگش اینجاست که یاد گرفتم بین حرفاش نپرم ، نظر ندم ، سوالام رو نگه دارم واسه آخر و فقط سکووووت کنم و گوش بدم .  بعدش اگه خودش درخواست کرد و من هم تجربه ی این مسئله رو داشتم یه چیزی در حد پیشنهاد بهش بدم و بگم خودم در اونطور شرایطی چه کردم یا می کنم ...

مراقبه و مشارکت

چقدر به مراقبه و سکوت نیاز دارم ... 10 ساعت از روز کار می کنم و 14 ساعت باقیش مغزم داره کار میکنه ، در خواب و بیداری ... و حاصلش اینه عین آدمی شدم که برق گرفتش !!! هپلی و خواب آلود و آشفته ... علت چیه ؟! باز هم بیماری ... اینکه ذهن بیمار من عاشق حفظ کردن افکار بحران زاست ... بلد نیست تعادل رو بین کار و زندگی حفظ کنه ... یادش میره که من برای زندگیم کار می کنم ، نه اینکه برای کارم زندگی کنم  ... و راه حل چقدر سادست : مراقبه ... بودن در لحظه ی حال ... دارم در راستاش تلاش می کنم ، با تایپ همین کلمات ، با لبخند زدن به زندگی ، با یه موسیقی ملایم ، با تغییر نوع تفکرم ... حالا با این مشارکت حالم خوبه ... و چقدر معجزست این مشارکت .

انتخاب

امروز کشف کردم بهبودی قد من رو هم بلند کرده !!! حقیقت اینه که سه سال قبل ، پیش از آشناییم با برنامه اونقدر افسرده و تو فکر و شل و ول بودم که توی خیابون خمیده راه میرفتم و به اطرافم هیچ توجهی نداشتم ، امروز که سرم رو بالا گرفته بودم و صاف صاف تو خیابون راه میرفتم و توی چشم مردم دنبال زندگی می گشتم ، کشف کردم که بهبودی قد آدم رو هم بلند میکنه !!! (حداقل 3-4 سانت ! ) سلام . برگشتم ، و هر روز پر از تجربیات جدیدم ... تازه فهمیدم هر لحظه از زندگی یه چالش زیباست و تجربه کردنش چقدر میتونه لذت بخش باشه ... جمعه رفتیم کوه ... پشت سر سه تا از دوستام میرفتم بالا ، اولی یه مسیر رو رفت که به نظر خیلی راحت و خوشگل می اومد و به بعدی گفت نیا ! نیا ! ... دومی هم رفت و به پشت سریش گفت نیا ! مگه نگفت نیا ! و سومی هم پشت سر دومی و گفت نیاید ! نیاید ! مگه نمی گن نیاید ! ... خوب من که یه کوچولو سلامت عقل بهم برگشته و اصول و ابزاری در دست دارم که میگه احتیاط شرط عقله نرفتم و از یه مسیر طولانی تر ولی مطمئن تر رفتم ... ماجرا از این قرار بود که سه تا دوستمون روی یه صخره گیر کردن که نه راه پس داشتن و نه راه پیش ... اون صخره از پایین به نظر راحت و زیبا بود و در حقیقت تله ای بود که باعث شد یکساعتی با جونشون بازی کنن ، وسایل رو بندازن پایین دره (جایی که ازش اومدیم ) و زخم و زیلی خودشون رو نجات بدن و دوباره مسیر طولانی تر رو برگردن و وسایل رو بیارن ! وقتی حساب کردم دیدم مسیری که رفتن و برگشتن ، زمانی و انرژی که تلف کردن و خطری که به جون خریدن ده ها برابر مسیر ظاهرا طولانی ولی مطمئن بود ... فکر کنم نکته رو گرفتید ... گاهی در زندگی مسیرهایی هست که به نظر زیبا و راحت میاد ، در کنارش مسیرهایی هم هست که به نظر طولانی ولی مطمئن میاد ... هر جایی که بین راحتی و اطمینان و صبر  خواستم انتخاب کنم ، ترجیح میدم اطمینان رو با صبوری  امتحان کنم ...