شروع راه

گفتیم برای اینکه پا توی مسیر آرامش بذاریم باید اعلام کنیم که خسته ایم ... ولی اینهمه آدم خسته دور و برمون هستن ! می بینیم کسانی رو که تا سرحد مرگ با مشکلاتشون پیش میرن ، حتی عده ای خودکشی می کنن ... این اعلام ما با غرغر های همیشگی چه فرقی داره ؟!آیا اعلام خستگی کافیه؟ ... ما باید بپذیریم که در مقابل این نوع زندگی کردن ناتوانم ... باید دست از جنگ بیهوده و احساس عقل کلی برداریم ... وقتی می گم ناتوان و خسته ام یعنی با تمام وجودم نمی خوام نا آرام و ناشاد و شکست خورده زندگی کنم ... با تمام وجود ... دستامو بالا می برم ... می پذیرم که برای تغییر این شرایط هر کاری لازمه انجام بدم ... مشکل من عمری این بوده که آگاهی داشتم ، ولی عملکردی به دنبال نداشته ... امروز اگه می خوام وارد مسیر آرامش بشم باید عملا کارهایی انجام بدم ... شاید اولینش این باشه که به مشکلم پی ببرم ... دست از انکار بردارم و قبول کنم مشکلاتم چقدر عمیقن و تسلیم بشم به رهنمودهای کسی که مسیر رو پیش از من رفته ... یه راهنما ...