قدم بزنیم

سالها پیش استادم گفته بود که هر روز صبح پیاده روی کنم و من که خودم عقل کل بودم ! فکر می کردم که برای سلامتی ام می گه و ترجیح می دادم ورزشهای دیگه رو امتحان کنم (و چون حال ورزشهای سنگین هم نداشتم ترجیح می دادم شطرنج بازی کنم ! و چون شطرنج هم توی خونه نبود می گفتم : بی خیال ! ) ولی روزی که به زمین برگشتم شروع کردم به پیاده روی ... هیچ هدفی نداشتم جز لذت بردن از دنیایی که بهش وارد شدم ... عاشق این بودم که طلوع خورشید رو بالای یه تپه ببینم ، اما این پیاده روی معجزه ها کرد ... امروز خوب می دونم که استاد برای فایده های جسمی اش به من نگفته بود به پیاده روی نیاز دارم ... امروز من تجربه ام رو می گم و اگه دوست داشتید امتحان کنید (و اگه نخواستید لااقل شطرنج رو بخرید !!! )  وقتی پیاده روی می کردم (و ترجیحا جایی ساکت و نزدیک طبیعت ) ذهنم پر از صدا بود . درباره دردها ، رنجش ها ، قصه ها و غصه ها ... از مشکلات مالی می گفت ، از زشتی زندگی ، از اینکه آدما چقدر بد شدن ، روزگار چقدر بد شده و ... و من طی پیاده روی اجازه می دادم بگه ... من قدرتی برای کنترلش نداشتم ولی می تونستم اجازه بدم که هر آنچه که داره بگه ... گاهی از حرفاش گریه ام می گرفت ، پس گریه می کردم ، گاهی اخمم می رفت تو هم  و اخمو به راهم ادامه می دادم ، گاهی پر از خشم و رنجش می شدم و به خودم اجازه می دادم فریاد بزنم یا یه قوطی کنسرو رو له و لورده کنم ، اما لحظه ای می رسید که حرفاش رو زده بود ، اون موقع نوبت من بود ... لبخند می زدم ، اجازه می دادم نسیم صورتم رو نوازش کنه و شروع می کردم به مراقبه ... پرنده ها بام حرف می زدن ، عاشق یه زنبور می شدم ، و علفای کوچیک رو نوازش می کردم ، توی راه برگشت سکوت بود و آرامش ... این آرامش انرژی یک روزم رو تأمین می کرد و تا شب زندگی می کردم ... به نظرم روزی یکساعت زودتر بیدار شدن ارزش اینهمه احساس خوب و روز قشنگ رو داشت ...