انکار

دو روزه با آدمهای مختلفی برخورد می کنم که  صدای ذهنشون براشون یه دیوار انکار بلند ساخته که بگه وجود نداره !!! صدا بهشون می گه تصمیماتشون رو خودشون می گیرن ، همه دنیا شاید مقصر باشن ولی تصمیمات اونا عاقلانه است ... جالبه که از مشکلاتشون خسته ان ، ناراضی ان و خسته ولی باز این صدا نمی ذاره تغییری توی شرایط بدن . نشانه این حالت خیلی واضحه و تا حالا هزاران بار باهاش برخورد کردیم . می خواید بدونید نشانش چیه ؟ ... بعد از اینکه با چنین کسی از ذهن و صداش ، از واقعیت ها ، از معقول رفتار کردن و زندگی کردن و مشکلشون  صحبت می کنی یه "نههههههههه" کش دار ، یا در سخت ترین شرایط " آره ولیییییی " یا یه تأیید و بعد "اماااااااا " چاشنی حرفاشونه . و بعد از این سه چهار کلمه هر آنچه که می شنوی صدای خالص ذهنه ... الان که این مطلبو نوشتم یادم اومد روزگاری چقدر قوی ، با اعتماد به نفس و راضی در انکار بودم !!! فورا یاد خودم افتادم که در مقابل هر مطلبی ، هر انتقادی ، هر اعتراضی موضع می گرفتم و می گفتم نهههههههههههه .... این من نبودم که می گفتم ، صدای ذهنم بود ... تا روزی که تسلیم نشم نمی تونم صدای ذهنمو تشخیص بدم ... چون خیلی موذی ، قوی ، در حال رشد و مادام العمره ! مگه اینکه اجازه بدم کسی از بیرون کمکم کنه که تشخیصش بدم .