پذیرش

پذیرش ... امروز جمله ی قشنگی خوندم که فکرم رو به "پذیرفتن" جلب کرد : "تا وقتی چیزی را نپذیری نمی توانی آن را تغییر دهی " ! اونوقت مفهوم دعای آرمش (خداوندا آرامشی عطا فرما تا بپذیرم آنچه را که نمی توانم تغییر دهم ) برام کامل تر شد . ولی پذیرش یعنی چی ؟ یعنی از جایگاه خدا پایین بیام ،  یعنی دست از قضاوت کردن در مورد شرایط ، شخص یا چیزی برداریم ... یعنی دست از حسرت گذشته و ترس آینده بردارم ... بدون برچسب خوب و بد ، بدون برچسب سخت و آسان و ... نگاهش کنیم . همون چیزی رو ببینیم که هست ... شاید قبل از هر فکری و تصمیمی فقط در سکوت و سکون نگاهش کنیم ... اگه در مورد یک شخص باشه بهترین مصداق اینه : اگه من هم همون تربیتی رو می شدم که اون شده ، همون دوستایی رو داشتم که اون داشته ، همون لحظه هایی رو می گذروندم که اون گذرونده الان همونی بودم که اون هست !!!  حالا اگه کاری از دستم بر میاد انجام می دم ... شاید با عشق ... نه با قضاوت ... نه با قرار دادن خودم در جایگاه خدا ! در مورد شرایط بعد از سکوت دیگه حسرت خوردن و اگه ها و باید ها و مگر ها فراموش می شه ! می تونم اینطور فکر کنم : چه می تونم بکنم ؟ آیا می تونم تغییرش بدم ؟ چه تلاشی می تونم بکنم ؟ با کی می تونم مشورت کنم و ... و اگه نمی تونم با لبخند ازش عبور می کنم ، دعا می کنم و صبر می کنم ...