سقوط

امروز دوستی رو دیدم که با گذشت یک ماه از غیبتش تبدیل به آدم دیگه ای شده بود ... افسرده و غمگین و بدبین و منزوی و پر از مشکلات واقعی و توهمی ... به فکر فرو رفتم ! برای سقوط یک انسان از جایگاهش چقدر وقت لازمه ؟ یاد یه پیام افتادم که بدستم رسیده بود : "برای بالا رفتن از هیمالیا 11 هفته وقت لازمه ولی برای سقوط اون 11 ثانیه ! "  یه نگاه به خودم کردم ، مسیری که انتخاب کردم اگر چه مسیر دشواری نیست ولی مسیریه که برای پیمودنش زمان زیادی رو صرف کردم ، لحظات زیادی رو به تلاش و کسب آگاهی و عمل به اونچه ازش آگاه شدم گذروندم ولی توانایی منحصر به فرد انسان در سقوط : من فردا بعداظهر (زبونم لال ) می تونم تبدیل شده باشم به همون هیولایی که قبل از اومدنم به زمین بودم ! با همون رفتار ، با همون افکار و با همون عملکرد ... به نظر وحشتناک میاد ! ولی حقیقتی انکار ناشدنیه ! نباید این نکته ی مهم رو فراموش کنم ... نباید تلاشم رو کم کنم ... نباید احساس توانایی کنم و یادم بره چه مسیری رو پیمودم ... شاید به نظر کمی ترسناک بیاد ، ولی حقیقتیه که تا وقتی با ایمان پیش میرم منو آزار نمی ده ، من قرار نیست فراموش کنم ، من قرار نیست برگردم ... من هر روز یه ذره هم که شده به رشد روحانی ام و به عملکردم نسبت به آنچه می دانم اضافه می کنم ...