یاد مرگ

گاهی فراموش می کنیم برای انجام کاری به زمین اومدیم ... گاهی فراموش می کنیم خدایی هست که دلیلی داشته که ما رو آورده ... گاهی فراموش می کنیم هدفی بزرگتر از رسیدن به پول و خونه و ماشین در این دنیا برامون تعیین شده ... گاهی فراموش می کنیم ... و چقدر دردآوره که خدا رو ، دعا رو ، خودمون رو و مرگ رو (که می گن پایان کبوتر نیست)  و خیلی چیزهای دیگه (که شاید مهمترین ها باشند ) رو فراموش می کنیم ، احساس می کنیم خیلی بزرگ و مهمیم ، احساس می کنیم مشکلاتمون خیلی مهم هستن ... ولی بیاید همین الان ، همین لحظه ، به این فکر کنیم : چرا اینجام ، آیا طوری زندگی کردم که از مرگ نترسم ؟ آیا اونطور که خدای مهربونم خواست زندگی کردم ؟ آیا اونطور زندگی کردم که بعد از مرگم اسمم رو با احترام بیارن ؟ آیا اگه مرگ الان در خونه رو بزنه با لبخند در رو باز می کنیم یا شروع می کنیم به گریه و زاری و فرصت خواستن ؟ ... این فرصت ... بسم ا... شاید باید به مرگ و زندگی بیشتر فکر کنیم و دست از احساس مهم بودن اضافه برداریم ... شاید باید انسان تر باشیم و فراموش نکنیم اون دنیا ازمون مدل ماشین و حساب بانکی و غذاهایی که خوردیم رو نمی پرسن ولی شاید بپرسن به کی ها کمک کردی ؟ کی ها رو رنجوندی ؟ عاشق شدی ؟ دعا کردی ؟ ...