آرامش

چرا ما همیشه دنبال راهی هستیم که  ازش لذت ببریم ؟ (مگه یادمون رفته لذت طلبی و راحت طلبی چه بلاهایی سرمون آورده ؟) چرا ما همیشه دنبال راهی هستیم که همه چیزش روبدونیم و جلوی چشممون باشه و همه چیز برنامه ریزی شده و مشخص بهمون گفته بشه ؟ (مگه میشه همه چیز رو دونست ؟ مگه تا حالا دانسته هام برام چیکار کردن ؟ ) چرا همیشه دنبال راهی هستیم که با عقاید گذشتمون سازگاری داشته باشه ؟ (مگه عقاید گذشته همشون صحیح بودن و برام کار کردن ؟ ) کسی که می خواد وارد مسیر آرامش بشه اولین چیزی که نیاز داره "صبـــــــــــــــر" ه ! صبر ! صبر ! صبر ! با این پیش فرض پیش بریم که یک عمرم رو سوزوندم و همش در عجله گذشت ! نگرانی اینکه نکنه فرصت هام رو از دست بدم ، همه ی فرصت هام رو سوزوند ! حالا که مسیری رو پیدا کردم که عده ی زیادی باهاش دارن زندگی می کنن و موفقن پس منم می تونم ... اینکه اگه بهم می گن صبور باش ، یعنی اینکه اونها هم صبور بودن و جواب گرفتن ... اینکه می تونم روز به روز زندگی کنم و هر روز کمی بهتر باشم ... اینبار اگه با چشم خودم انسان آرامی رو در مسیر دیدم و تجربش رو درباره ی مسیر آرامشش شنیدم بی پیش داوری گوش می کنم ، عمل می کنم و شاید به یک نفر اعتماد کنم تا مسیر رو به من نشون بده ... دقت کردید که طرفداران راز ، کاترین پاندر و مکاتبی که آرزو می کنی و میشینی تا برسه چقدر زیادن !!! اصلا این مسیرها رو رد یا تأیید نمی کنم ، بحثم اینه که همه می خوایم بی سختی به جایی برسیم ، و در این دنیا تا تلاش نکنی به هیچ چیز نمی رسی ...