چرا ؟

در هر شرایطی که هستیم ، قدر داشته هامون رو بدونیم ... چرا اینقدر بی مقدمه ؟! چون اکثر آدمها تمام عمرشون رو به حسرت خوردن می گذرونن و به گذشته و از دست داده ها فکر می کنن . ولی یک هزارم زمانی رو که به آه و ناله برای گذشته و از دست داده ها می گذرونیم به نگاه کردن به داشته های امروزمون نمی گذرونیم ... اگه واقعا همیشه آماری از داشته هامون داشته باشیم ، اگه هر روز بابت همشون شکرگزار باشیم و ببینیمشون ... دیگه از دستشون نمی دیم ... دیگه تبدیل به حسرت نمی شن ... رشد می کنن ، بهتر می شن ... چرا شکر گزاری رو فراموش کردیم ... چرا قدر عزیزانی که داریم ، دوستانی که پیدا می کنیم ، شرایطی که درش هستیم ، فرصتهایی که گاهی مثل یک جرقه در زندگیمون ظاهر می شن  رو نمی دونیم ... چرا همیشه منتظر "بهتر" و "بهتر" هستیم ؟ چرا بهتر و بهتر رو نمی سازیم جای اینکه منتظر بشیم از آسمون برسه ... چرا همیشه منتظریم "یه روزی ... یه کسی ... یه جایی ... " چرا امروز و اینجا نه !؟ چرا وقتی عزیزی رو از دست می دیم یاد خوبی هاش می افتیم ... چرا امروز بهش نگیم چقدر خوبه ... (خوانندگان قدیمی وبلاگ می دونن که جمعه ها حال من معمولا تعریفی نداره ... پس اگه بد اخلاقانه نوشتم ببخشید !!! )