دعای آرامش

خداوندا ! آرامشی عطا فرما تا بپذیرم آنچه را که نمی توانم تغییر دهم ... شهامتی که تغییر دهم آنچه را که می توانم ... و بینشی که تفاوت این دو را بدانم ... هر آنچه که تا امروز یاد گرفتم ، تجربه کردم ، نوشتم  خلاصه ای از این جمله ی زیباست ... چقدر زیباست ... زندگی در لحظه ... و تصمیم در لحظه : در این لحظه یا می تونم چیزی رو تغییر بدم یا نمی تونم ! به همین سادگی ... اگه نمی تونم چرا حرص بخورم ؟! چرا تنها داشته ی واقعیم (همین لحظه) رو با حرص خوردن از بین ببرم ؟ چرا  لحظاتی رو که می تونم به شکر گذاری ، لذت بردن ، دعا و مراقبه و نگاه کردن به عظمت هستی و نشانه های خداوند  بپردازم به حرص خوردن و غصه خوردن و غرغر بگذرونم ؟ و اگه می تونم تغییر بدم چرا بیخود فکر و ترس رو به وجودم راه بدم ؟ مگه غیر از تغییر دادن شرایطی که در توانمه کار دیگه ی از دستم بر میاد ؟! دقت کردید چند وقته حرفام تکراری شده ... علت اینه که به قول کوئیلو : "همه چیز یک چیز واحد است ! " وقتی میشینم که بنویسم ، می بینم گفتنی ها رو گفتم ... همه چیز از چشم من که تجربشون می کنم بدیهی و سادست ... اصلا چقدر حرف می زنیم تو زندگیمون ! اگه اونقدر که حرف می زنیم عمل می کردیم اینجا بهشت بود ...