گمنامی

مدتیه وقتی جلسه میرم حس غریبی بهم دست میده ... واسه کسایی که راه رو اشتباه میرن دلم می سوزه ... می گیره ... فکر کنم طبیعیه که دوست داشته باشم لذتها و آرامشی که من به واسطه ی درکم از برنامه رو بدست آوردم ، بقیه هم بدست بیارن ... رو رفتار دوستایی که دهها باره دارن میان تو برنامه و بعد از یکی دو ماه می رن ... و باز چند ماه بعد داغون تر میان ... و باز بعد از یکی دو ماه می رن حساس شدم ... سعی کردم نقش خدا رو بازی نکنم و فقط درس بگیرم ... و دعا کنم ... درس جدیدم این بود  : کسایی که دائم توی فکر راضی کردن دیگران ، نشون دادن خودشون و تغییرات و خدمتاشون به دیگران ، راضی کردن دیگران  ، نگرانی برای نظر دیگران ، گیردادن به دیگران ، فکر کردن در مورد دیگران ... بودن ... کسانی بودن که دائم شکست می خوردن ... "دیگران " ، "دیگران " ... پس خودمون چی ؟ فکر می کنم علت اینکه گمنامی اساس روحانی تمام اصول ماست ... یعنی باید نامها رو گم کنی ... اینکه با آدمها کاری نداشته باشی که کی هستن و چی کار می کنن و چی فکر می کنن ... فقط باید برای بهبودی خودت اونجا باشی و مخاطبت برای همه ی حرفها و کارها خداوند باشه ...