ریشه یابی مشکلات

امروز با حس وحشتناکی مواجه بودم ... آشفتگی خیلی زیاد و حس داغون بودن ... خوشبختانه این روزها اونقدر ابزارهای ساده و زیبا در دسترسم هست که بتونم احساسات بد رو حمل نکنم و بفهمم از کجا سرچشمه می گیرن ... یکی از این ابزارها ترازنامه است .یه ترازنامه شخصی ...

شروع کردم به نوشتن . تمام مشکلاتی که دارم  و به ذهنم رسید رو نوشتم ، همه رو ... یه لیست 10-15 تایی شد ... اتفاق جالب این بود که فهمیدم ذهن من واسه بزرگ کردن مشکلاتم موازی کاری می کنه و مشکلات مشابه و وابسته رو مستقل نشون می ده ... بعنوان مثال بی نظمی خونه و بی نظمی محل کار و بی انظباطی مالی و ... همه رو تونستم با یه علامتی مساوی روبروی هم بنویسم و وقتی آخر سر تراز گرفتم نتیجه شد "بی نظمی" ... جالبه که مشکلاتی که به نظر کشنده می اومدن تبدیل شدن به دو مشکل ... که ریشه ی اونها هم دو نقص اخلاقی بود ... حالا می دونم ریشه ی مشکل کجاست و باز برای روبرو شدن باهاش ابزار دارم ...

امروزه نوشتن ، ترازنامه گرفتن و ریشه یابی ... و در آخر مشورت و داشتن عملکرد در راستای حل مشکل ابزارهای بسیار موثر در رفع و رجوع مشکلاتمه .

بهترین شغل دنیا

همیشه تعجب می کنم که دنیایی رو که من می بینم ، افرادی که کنارم هستن اینطور نمی بینن ... گاهی دوستانم مسخره می کنن که انقده مثبت به مسائل نگاه می کنم ... ولی حقیقت اینه که واقعیت ها وجود دارن ... منم که بهشون برچسب خوب و بد می زنم ... دنیای من همونیه که می بینم ... اگه بده ... پس بده ... اگه زیباست ... پس زیباست ... بیاید قشنگ نگاه کنیم ...

راننده تاکسی گفت:
«می‌دونی بهترین شغل دنیا چیه؟»
گفتم: «چیه؟»
گفت: «راننده تاکسی.»
خندیدم.
راننده گفت:
«جون تو...
هر وقت بخوای میای سرکار،
هر وقت نخوای نمیای،
هر مسیری خودت بخوای میری،
هر وقت دلت خواست
یه گوشه می‌زنی بغل استراحت می‌کنی،
هی آدم جدید می‌بینی،
آدم‌های مختلف،
حرف‌های مختلف،
داستان‌های مختلف...
موقع کار می‌تونی رادیو گوش بدی،
می‌تونی گوش ندی،
می‌تونی روز بخوابی شب بری سر کار،
هر کیو دوست داری می‌تونی سوار کنی،
هر کیو دوست نداری سوار نمی‌کنی،
آزادی، راحتی.»

دیدم راست می‌ گه ...
گفتم: «خوش به حالتون.»

راننده گفت:
«حالا اگه گفتی بدترین شغل دنیا چیه؟»
گفتم: «چی؟»

راننده گفت: «راننده تاکسی.»

بعد دوباره گفت:
.. هر روز باید بری سر کار،
دو روز کار نکنی
دیگه هیچی تو دست و بالت نیست،
از صبح هی کلاچ، هی ترمز،
پادرد،
زانودرد،
کمردرد،
با این لوازم یدکی گرون،
یه تصادفم بکنی که دیگه واویلا می‌شه،
هر مسیری مسافر بگه
باید همون رو بری،
هرچی آدم عجیب و غریب هست
سوار ماشینت میشه،
همه هم ازت طلبکارن،
حرف بزنی یه جور،
حرف نزنی یه جور،
رادیو روشن کنی یه جور،
رادیو روشن نکنی یه جور،
دعوا سر کرایه،
دعوا سر مسیر،
دعوا سر پول خرد،
تابستون‌ها از گرما می‌پزی،
زمستون‌ها از سرما کبود می‌شی.
هرچی می‌دویی آخرش هم لنگی.»

به راننده نگاه کردم.

راننده خندید و گفت:
«زندگی همه چیش همین‌جوره.
می‌شه بهش خوب نگاه کرد،
می‌شه بد نگاه کرد»

ترس

دیشب باز به سراغ لیستی از ترسها رفتم ... ترسهایی که پنهانش می کنیم ... ترسهایی که باهاشون زندگی می کنیم ...

و در جمع قشنگ دیشب درکهایی در من شکل گرفت که من رو یاد درکهای آنی ای انداخت که در گذشته به محظ دریافتشون اونها رو اینجا به اشتراک می ذاشتم ...

اولین جرقه از اینجا شروع شد : "پنهان کردن ترس " ... پنهان کردن ... چرا ترسهامون رو پنهان می کنیم ؟ اصلا توی این دنیا انگار هر چیزی که مخفی کردنی و پنهان کردنی باشه یه گیری داره ... وقتی ترسی رو پنهان می کنم انگار به #صدا میگم بفرما ، من در اختیارتم ... و کاری که #صدا میکنه اینه که شروع می کنه از ابزارش که نواقص اخلاقی منه استفاده می کنه برای این پنهان کاری ، برای متوقف کردنم ، برای جلوگیری از رشدم ، برای جلوگیری از تجربه ی زیبایی های زندگیم ...

مثالش : من از تغییر شغل می ترسیدم ... و شروع کردن به این پنهان کردن .. میکروفن بدنم رو دادم دست #صدا ... من شغلم رو دوست دارم(دروغ) ... اینجا راحتم (دروغ)... اصلا غیر از این شغل کاری نمی تونم بکنم(انکار) ... من اوضاعم از خیلی ها اینجا بهتره (مقایسه ، خود بزرگ بینی ) و دهها دیالوگ دیگه ...

بحث ترس ادامه دارد ...

پ . ن : تازه فهمیدم که بعد از سالها ننوشتن چقدر سخت شده نوشتن برام ... اصلا انگار توی نیم نوشته ی قبلی به یه زبون دیگه حرف می زدم ... خداوندا کمکم کن تا بتونم احساسات و تجربیاتم رو اینجا به اشتراک بذارم .

پ . ن : چون باید یه فکری برای تعریف دوباره ی "صدا" بکنم و مطلبی دربارش بنویسم ، علی الحساب "شیطان رجیم درون کله " رو جایگزین #صدا بکنید !

و خدایی که8 همین نزدیکی است

مدتها بود که عادت اشتراک تجربه هام رو کنار گذاشته بودم .. اما جمعه ای که گذشت تجربه ی قشنگی داشتم که اینجا می نویسمش ... بعد از سالها به کوه رفتم و اون بالا ، توی اون عظمت لحظاتی رو به مراقبه پرداختم ...

وقتی در طبیعت مراقبه می کنی ، وقتی غرق اون عظمت میشی ... تازه میفهمی که چقدر کوچکی ... نه ... انگار که اصلا نیستی ... در مقابل این عظمت ...
و چه آرامشی نسیب آدم میشه وقتی نیست ... وقتی دست بر می داریم از نقش خدا رو بازی کردن ، وقتی دست بر می داریم از تلاش برای تغییر جهان ... وقتی دست بر می داریم از مهم نشان دادن خودمون ...

و یه اتفاق عجیب افتاد ...

موقع برگشتن به یه صخره نورد نوجوان بر خوردیم (فکر نمی کنم بیش از 16-17 سال داشت ) که در ارتفاعی چندین متری گیر کرده بود ، تنها و بارون شروع شده بود و کم و بیش داشت با مرگ و سقوط دست و پنجه نرم می کرد ... و از اتفاق !!! (آیا اتفاق بود) دوستی از عسلویه مهمان ما بود که آتش نشان بود و دوره های امداد و نجات دیده بود ... و به این نوجوان که به تنهایی به دل صخره زده بود کمک کرد ...

و من بخوبی می دونم احتمال چنین اتفاقی از نظر ریاضی از صفر هم کمتره !!! که توی کوهستانی به این عظمت ... یک پسر تنها ... زیر بارون به گروهی بر بخوره که بعد از چند سال بالاخره تصمیمشون رو گرفتن که کوهنوردی کنن ...

و فهمیدم که خدایی هست ... که بندگانش رو خودش محافظت می کنه ... با عجیب ترین اسبابش ...

خدایی هست ... که براش غیر ممکن وجود نداره ...

یاد ایامی

امروز به وبلاگ سر زدم و سوت و کور پیداش کردم ... یادش بخیر ، روزگاری حول محور بلاگهامون گروهی شدیم که از حال هم با خبر بودیم ، به یاد هم بودیم و هر چند در دنیایی مجازی ... ولی واقعا دوست شدیم .

دلم می خواد بنویسم ... ولی انگار دنیا دیگه اون برق خاص رو برام نداره ... اتفاقات زمین تکراری شدن برای منی که تازه میهمان زمین شدم ... دیگه تجربیات همون تجربیاتن ... می دونم نقطه ی شروع سقوط وقتیه که احساس می کنی می دونی و می تونی ... و من امروز علیرغم اینکه نمی دونم و نمی تونم دچار احساسی نیچه وار شدم !!!

«هان! از فرزانگی خویش به تنگ آمده ام و چون زنبوری انگبین بسیار گرد کرده، مرا به دست هایی نیاز است که به سویم دراز شوند.
«می خواهم ارزانی دارم و بخش کنم تا دیگر بار فرزانگان میان مردم از نابخردی خویش شادمان شوند و تهیدستان دیگر بار از توانگری خویش.
« ازاین رو می باید به ژرفنا درآیم؛ همان گونه که تو شامگاهان می کنی، بدانگاه که به فراپشت دریا می روی و نور به جهان زیرین می بری. تو، ای اختر سرشار!»

(مقدمه چنین گفت زرتشت )

درد آگاهی

سلام دوستان .  میگن "آگاهی درد داره " ... یعنی چی ؟! وقتی آگاهی دارم دیگه نمی تونم هر غلطی دلم خواست بکنم و نیشم هم باز باشه !!! (ببخشید انقده خشن گفتم) وقتی اشتباه کنم درد می کشم ... وقتی خلاف اصول و ارزشهام عمل کنم درد می کشم ... وقتی خواست خداوند رو متوجه شدم ، دیگه نمی تونم خلاف خواست خداوند عمل کنم و لذت هم ببرم ... این یعنی وقتی آگاه میشم نوع زندگی من عوض میشه ... دردی که ازش صحبت می کنم روشنی بخش راهمه که بدونم کجای راه رو درست می رم و کجای کار رو غلط ... از طرفی هم وقتی که می خوام بخاطر اصولم از لذتی بگذرم ، باز هم نوعی درد سراغ آدم میاد ولی زیباییش اینه که بعدش لذتی وصف ناشدنی هست ... اینا رو گفتم ، چون دیروز با خودم گفتم " عجب غلطی کردم که با انجمن پرخوران گمنام آشنا شدم ! "  علتش این بود که وقتی با بی توجهی شروع به پرخوری کردم "درد" آگاهی به سراغم اومد...  و نصف روز روحم رو به درد آورد تا وقتی که مشارکتش کردم و تصمیم گرفتم پا روی اصولم نذارم ... راستش اینه که الان حرفم رو پس می گیرم . خدا رو شکر می کنم که با انجمن پرخوران هم آشنا شدم  تا بتونم یک قدم دیگه در مسیر خواست خداوند حرکت کنم ... درد آگاهی نعمتیه که خداوند در اختیارم گذاشته تا در مسیرش حرکت کنم ، پس بابتش سپاسگذارم ...

لذت

گاهی بعضی از دوستانم شاکی و طلبکار سوال می کنن تا کی من باید اصول رو رعایت کنم ؟ تا کی باید بیام جلسه ؟ تا کی خدمت کنم ؟ تا کی ... امروز جمله ای به دستم رسید که یادم انداخت این پست رو بنویسم ... "کار نیکی که برای دیگران انجام می‌دهید، وظیفه نیست بلکه یک نوع لذت است که برای شما سلامتی و آرامش خاطر به ارمغان می‌آورد." دوستان خوبم ، زندگی به روال برنامه هدیه ایه که ما بدست آوردیم ... لذتی که توی رعایت اصول ، خدمت و بودن با بچه های بهبودی وجود داره رو توی هیچ چیز دیگه ای نمیشه پیدا کرد ... لذت صداقت ، در حالی که دروغ به نفعته ... لذت گذشتن از لذتها ... لذت کمک کردن ...  اینها اینجا کلمه هستن .. ولی وقتی تجربش می کنی متوجه میشی ...

[عنوان ندارد]

می خواستم همینجا دعا کنم ... تصمیم دارم تغییرات جدیدی تو زندگیم ایجاد کنم ... احتمالا باید کلی پول دربیارم !!! کلی لاغر تر بشم ... کلی دست از تنبلی و بی نظمی هام بردارم ... کلی مطالعه کنم ... کلی درس بخونم تا معدل این ترمم 20 بشه ...  خدایا کمکم کن ...

اصول روحانی

یه زمانی بود که اطلاعات عمومی هم یه ماسک بود روی صورتم که یعنی من از بقیه بهترم و بیشتر می دونم ... از وقتی به زمین اومدم ، آگاهی هایی که کسب می کنم ابزارهای زندگی سالم و زیبای منه ... امشب توی جلسه  یادم افتاد چقدر از آرامش و رشدم رو مدیون صداقت ، روشن بینی ، تمایل و دهها اصل روحانی ای هستم که  ابزارهای من برای لحظه لحظه و ذره ذره ی موفقیتهامه ...   نمی دونم می تونم منظورم رو برسونم ؟ قدیمها وقتی مطالعه می کردم اینها "کلمه " بودن ... امروز "ابزارهایی برای آزمودن و استفاده " هستن ...

[عنوان ندارد]

با تشکر از آندیا ، با پاره ای تصحیح ... - گاه حتی اگر آنقدر ایمان ندارم که باید داشته باشم ، تظاهر به ایمان آوری مرا به سمت ایمانی قلبی می کشاند -    خدای من ! ای عشق بی بدیل من ! ای آرامش بخش لحظه لحظه نفس کشیدنم ! خدای مهربانم ! ای تواناترین  !  ای دلیل بودنم ! - که گفتی باش ... و من شدم -  تو را سپاس می گویم برای همه ی نعمتها و موهبت ها و معجزه های نابت ! که در لحظه لحظه زندگی ام  به من هدیه می دهی .  خدای من ! خدای خوب خوب مهربان من ! ای تنها پناه و امید و تکیه گاهم ! من بیش از پیش دریافتم آنکه تو را می خواند و آنکه با تو قدم می زند لحظه لحظه زندگی اش را سرشار از معجزه های ناب می کنی ! خدای مهربانم ! مرا ابزاری در دستان پر توانت قرار ده تا به بندگانت یاری رسانم ... من با تو ای مهربانترین مهربانان خوشبختم ... خوشبخت ... خوشبخت ... خدایا ! ... تو را از اعماق وجودم و از صمیم فلبم صدا می کنم ! و به تو می گویم که ای خدای قدرتمند و مهربانم ! تنها از تو ! تو را و عشق ناب و همیشگی تو را می خواهم یا رب ! تو تنها عشق ناب من هستی که نفس نفس هایم به شوق حضورت گرم ست و تپش های قلبم به شوق حضور تو ای خدای مهربانم و تنها برای عشق ابدی تو می تپد ای خوب خوب مهربان من ...